ခေတ်ကရိုက်စစ်တော့
ကဗျာတွေ ထွက်လာတယ်
တစ်ပတ်တိတိ ဝါကျတစ်စက်မှ
မတိုက်ဘဲ ထားလိုက်တော့ နုံးခွေလာတယ်
အရေပြားတွေ ခြောက်လာတယ်။
ဘာမှရေးမထားတဲ့ စက္ကူအညိုနဲ့ အိတ်လုပ်ပြီး
မျက်နှာကို စွပ်ထားတော့
စကားလုံးရှူရတာ မဝတော့ဘူး
မွန်းလာတယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက် နံရံအပြင်က
သီချင်းသံလွင့်ပျံကြားရတတ်ပေမယ့်
တီးလုံးချည်းသက်သက်ရယ်
စာသား မပါဘူး ။
ကြိယာနဲ့ ဖြတ်ရိုက်တာ ခံရပါများတော့
မျက်ခွက်မှာလည်း
နာမဝိသေသနထပ်နေပြီ။
နံကြားမှာလည်း နာမ်စားတွေ
အုပ်စုလိုက် ပစ်ပစ်ကန်လွန်းလို့ သမ္ဗန္ဓတွေ စွဲထင်လို့။
သတိကလည်း ရတစ်ချက် မရတစ်ချက်
ဝိဘတ် ကြောတွေ ပြတ်ထွက်တော့မလား။
ခေတ်က လူပြောင်းပြောင်းပြီး
အနုနည်းနဲ့ စစ်တယ်၊
အကြမ်းနည်းနဲ့စစ်တယ်။
စစ်ဖိနပ်နဲ့ စစ်တယ်၊
တစစ်စစ်ကိုက်သလို စစ်တယ်၊
မူလီရစ်သလို စစ်တယ်၊
ကကြီးကနေ အ အထိ စစ်တယ်၊
သရတွေကိုပါ စစ်တယ်၊
ခံနိုင်ရည်ဟာ ကြာတော့
ဗျည်းတွေရွေ့သလို အကျဘက်ကို ရွေ့လာတယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ချွေးပေါက်တွေကနေ
စိမ့်ထွက်သလိုထွက်လာ
နှုတ်ခမ်းကနေ သွေးတပွက်ပွက်ထသလို ထွက်လာ
အက္ခရာတွေ ထွက်လာတယ်
မျိုသိပ်ထားရတဲ့ ကဗျာတွေ။ ။
